Onze economen zijn weer de weg kwijt, zij begrijpen niet waarom de inflatie en lonen zo laag blijven, bij een snel aantrekkende economie. Naar mijn idee moeten zij eens overwegen een deel van hun studiegeld te gaan terugvragen, want de regeltjes kennen ze van papier wel, maar door middel van dezelfde regeltjes een verklaring geven lukt hen niet. Zij hebben niet in de gaten dat een aantal regels en standaard aannames zijn gewijzigd.
Inflatie is een algehele stijging van het prijspeil. Inflatie wordt ook wel geldontwaarding genoemd. Het gevolg van inflatie is dat je voor hetzelfde geld minder kunt kopen. Men spreekt dan van een daling van koopkracht.
Stel voor dat je in 2004 €1,- voor een fles cola betaalt en dat precies dezelfde fles cola tien jaar later €2,- kost. Dan kun je met hetzelfde geld in 2014 nog maar een halve fles cola kopen. In dit voorbeeld is de inflatie 100% over een periode van 10 jaar.
Het tegenovergestelde van inflatie is deflatie, wat een algehele daling van het algemeen prijspeil betekent.
Voorgaand voorbeeld gaat er vanuit dat de producent nog de prijs bepaald, dat is NIET meer zo. Door de globalisering kan een producent of dienstverlener zijn prijs niet meer bepalen maar dient hij zich te conformeren aan de marktprijs. Die marktprijs is nu het probleem, doordat de globalisering producten van over de hele wereld met het Internet in de huiskamer brengt, is niet alleen de prijs bepaald maar worden gelijktijdig hele handelsstructuren onderuit gehaald. De Grossier is als tussenlaag al helemaal verdwenen, maar ook Groothandels staan onder druk omdat afnemers vaak rechtstreeks met de fabrikant onderhandelen.
Dat globalisering deflatie in de hand werkt lijkt bij economen maar niet door te dringen.
Een simpel voorbeeld laat het probleem van de globalisering van prijsvorming zien. Als iemand een product of dienst wil gaan ontwikkelen ging dat in de oude situatie, door materialen te tellen plus arbeid plus bedrijfsopslag bij elkaar opgeteld en men had ruw weg een prijs. Kleine correcties t.b.v. bijvoorbeeld een concurrerend product konden eenvoudig in de kosten gecompenseerd worden.
Wanneer een timmerfabriek een tafel samenstelde werd bijvoorbeeld voor hout 100 euro, arbeid 150 euro en bedrijfskosten/overhead 100 euro en winst 50 euro genomen dan kwam de prijs op 400 euro (ex. belastingen)
Als de timmerfabriek nu een zelfde tafel wil maken dan ligt de Internationale prijs al vast op bijvoorbeeld 295 euro, wil de fabriek werk blijven houden dan zal er ergens wat af moeten. Ruw weg moet er 40% af wil de fabriek met zijn prijs in de buurt van de concurrent kunnen komen. Als de lonen/arbeid vastliggen dan moet het dus uit materialen en winstbijdrage gerealiseerd worden, dat beteken dat vaak de productie uitbesteed dient te worden om in ieder geval het bedrijf een kans te geven.
De globalisering betekend dat langdurig producten op de markt zullen komen die alsmaar goedkoper worden. Doordat grondstofprijzen stijgen zullen de prijzen misschien minder hard zakken, maar omlaag gaat het zeker. Landen met een hoge belastingdruk zijn ook de klos, de belastingdruk ligt bovenop het product of dienst. Waardoor nog meer verschillen komen tussen productprijzen. Door de open grenzen en het Internet zijn de goedkopere producten voor de consument eenvoudig beschikbaar, import heffingen kan je alleen heffen indien de goederen voor import worden aangemeld, de consument zal dat privaat niet snel doen. Door steekproeven kan men het topje van een ijsberg afromen, maar de bulk komt zonder importheffing bij de consument.
De politiek staat de meest idiote oplossingen voor, van onbegrensd geld drukken (opkopen van obligaties EU). Tot het verder openen van handelsconnecties zonder daar voldoende compensaties orders voor terug te verlangen. Nastreven van economische groei zonder te beseffen dat daar een einde aan moet komen. Geld pompen in energietransitie is opnieuw geldkloppen bij de burger ten goede van het sterke (¿) bedrijfsleven. Het bevoordelen van de werkende is echt geen oplossing, net zo als liegen over milieu rapportages door overheidsinstanties op termijn, mogelijk nu al, de kiezer vervreemd van de politiek. Het vertrouwen in de media en politieke elite is niet voor niets tot het nulpunt gedaald.
Is er een oplossing? Zolang de uitgangspunten van economie en economisch beleid niet worden bijgesteld is het niet de vraag komt er opnieuw een economische crisis maar wanneer gaat de economische crisis verder. Andere problemen als de windhandel in aandelen, effecten en digitale munten zijn slecht kleine problemen die wel voor verliezen gaan zorgen. Dat de olielanden een andere handelsmunt kiezen zou de wereld ook zorgelijk moeten over komen. Te over zijn de signalen dat wanneer de economie zich niet aanpast aan de huidige tijd en niet terug grijpt op oude betrouwbare waarde systemen, de volgende economische crisis de zogenaamde rijken landen tot de bedelstaf zal brengen.